Prymicje -
Primitiae, prima missa – jest nazwą na oznaczenie pierwszej mszy neoprezbitera,
w znaczeniu dalszym jest określeniem pierwszej uroczystej mszy w rodzinnej
parafii. Msza prymicyjna nie różni się niczym od innych mszy . To wszakże nie
znaczy, że nie wolno jej odprawić z większa uroczystością. Wzniosłość
kapłaństwa, wielkość ofiary mszy świętej, ważność chwili przemawiają zatem, aby
ją spełnić z większa okazałością i świętością. Należy unikać natomiast zbytku i
pompy światowej, które nie tylko narażają prymicjanta na nadmierne wydatki, ale
nadto w owej świętej chwili niszczą w nim spokój, skupienie, pobudzają
prużność, chęć błyszczenia i popisywania się. Prymicjantowi towarzyszy kapłan
czuwający nad poprawnym i dokładnym przebiegiem całej liturgii. Aby godność
sakramentu kapłaństwa zachować u wiernych w należytaj czci, papież Leon XIII w
1886 roku, prymicyjną msze ubogacił odpustami pod zwykłymi warunkami . Msza
prymicyjna kończy się błogosławieństwem, połączonym z wkładaniem rąk na głowy
wiernych. Prymicjant jeden raz może udzielić błogosławieństwa papieskiego
połączonego z uzyskaniem odpustu zupełnego. Praktyka zyskiwania odpustów przez
wiernych w Kościele katolickim ma wielowiekową tradycję. Najnowszą naukę o
odpustach podają dwa dokumenty Stolicy Apostolskiej, mianowicie: 1.
“Indulgentiarum doctrina” z dnia 1.01.1967 r. I 2. “Enchiridion indulgendarum”
z dnia 29.06.1968 r. W drugim dokumencie znajduje się zatwierdzenie nowego
“Wykazu odpustów” przez papieża Pawła VI z dnia 15.06.1968 r. W śród czynności,
z którymi związany jest odpust zupełny w punkcie 43 wymienia się: Odprawienie
pierwszej Mszy świętej w połączeniu z pewną uroczystością lub pobożny udział w
tej Mszy świętej. Prymicjant udziela błogosławieństwa najpierw rodzicom,
krewnym, puźniej kapłanom i ludowi.
Do uzyskania odpustu zupełnego
wymagane są trzy warunki:
1) spowiedź
sakramentalna; 2) komunia św.; 3) modlitwa w intencji Papieża. Rozdział IV:
Odpusty (992-997) kodeks prawa kanonicznego Kan. 992 - Odpust jest to darowanie
wobec Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy. Otrzymuje je
wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu pewnych określonych warunków,
przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia autorytatywnie
rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynień Chrystusa i świętych. Kan. 993
- Odpust jest cząstkowy albo zupełny, zależnie od tego, czy uwalnia od kary
doczesnej należnej za grzechy w części lub całości. Kan. 994 - Każdy wierny
może zyskiwać odpusty czy to cząstkowe, czy zupełne albo dla siebie, albo
ofiarowywać za zmarłych na sposób wstawiennictwa. Kan. 995 - § 1. Oprócz
najwyższej władzy kościelnej, tylko ci mogą udzielać odpustów, którym tę władzę
przyznaje prawo albo udziela jej Biskup Rzymski. § 2. Żadna władza, poza
Biskupem Rzymskim, nie może przekazywać innym władzy udzielania odpustów, chyba
że zostało to jej wyraźnie przyznane przez Stolicę Apostolską. Kan. 996 - § 1.
Tylko ten jest zdolny do uzyskania odpustu, kto został ochrzczony, nie jest ekskomunikowany
i znajduje się w stanie łaski, przynajmniej pod koniec wypełniania przepisanych
czynności. § 2. Aby zaś podmiot zdolny do uzyskania odpustów rzeczywiście je
uzyskał, powinien mieć przynajmniej intencję zyskania odpustu oraz wypełnić w
określonym czasie i we właściwy sposób nakazane czynności, zgodnie z brzmieniem
udzielenia. Kan. 997 - Co do udzielania i praktyki odpustów, należy ponadto
zachować inne przepisy, zawarte w specjalnych ustawach kościelnych.
(prymicje -
źródło Encyklopedia Kościelna Tom XXII Warszawa 1898 s. 2)
